Ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσµος αποτελεί µια ισχυρότατη κατασκευή η οποία σταθεροποιεί το γόνατο. Όταν το ζώο βαδίζει, ο πρόσθιος χιαστός διατηρεί σταθερό το µηριαίο σε σχέση µε την κνήµη.
Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού οφείλεται σε δυο καταστάσεις.
Η πρώτη ειναι η σταδιακή εκφύλιση του, η αποδυνάµωση του που µπορεί να
οφείλεται σε λανθασµένη δοµή της περιοχής του γόνατος ή σε χρόνια
νοσήµατα στα οποία µπορεί να συµπεριλαµβάνεται και η λεϊσµανίαση.
Η δεύτερη είναι ο τραυµατισµός.
Για να κοπεί ο χιαστός θα πρέπει να παγιδευτεί για κάποιο λόγο η κνήµη στο
έδαφος, ενώ ταυτόχρονα όλο το σώµα του σκύλου να στρίψει προς τα έξω.
Όταν από κάποιο ατύχηµα δηµιουργηθεί αυτός ο µοχλός, ο πρόσθιος χιαστός
υπερεκτείνεται κι επειδή δεν έχει καµία ελαστικότητα, σπάει ακριβώς όπως
κόβεται το παλαµάρι που κρατάει ένα καράβι στο ντόκο.
Από εκείνη τη στιγµή και µετά, κάθε φορά που ο σκύλος προσπαθεί να πατήσει το πόδι του στο έδαφος για να βαδίσει, η κνήµη σέρνεται πάνω στο µηριαίο οστό (δεν υπάρχει πλέον η σταθερότητα) προς τα εµπρός (σαν συρτάρι που ανοίγει) και προκαλεί ισχυρό πόνο. Αυτός ο πόνος αναγκάζει το ζώο να µην µπορεί να χρησιµοποιήσει το πόδι του.
Η διάγνωση γίνεται µε κλινική εξέταση υπό βαθειά ηρέµηση.
Η ηρέµηση είναι υποχρεωτική επειδή µ αυτήν ο σκύλος παύει να πονάει κι έτσι χαλαρώνουν οι µύες της περιοχής του γόνατου επιτρέποντας στον γιατρό να κάνει τις παθητικές κινήσεις που απαιτούνται για να γίνει η διάγνωση.
Σε πολλές περιπτώσεις είναι απαραίτητη και η λήψη ακτινογραφήµατος για να ελεγχθεί αν υπάρχει οστεοαρθρίτιδα ή και για να αποφασιστεί η µέθοδος αποκατάστασης.
Για την θεραπεία της ρήξης του πρόσθιου χιαστού απαιτείται χειρουργική επέµβαση.
Κάποιες τεχνικές προσανατολίζονται στην δηµιουργία τεχνητού συνδέσµου που υποκαθιστά τον κοµµένο, ενώ άλλες (MMP, TTA, TPLO) βασίζονται στην εξουδετέρωση των δυνάµεων που προκαλούν την προς τα εµπρός κύλιση της κνήµης όταν το ζώο βαδίζει.
Καµία από τις υπάρχουσες τεχνικές δεν εγγυάται την πλήρη αποκατάσταση του οργανισµού είτε αυτός ειναι ανθρώπινος είτε ζωικός.
Η λήψη της απόφασης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: το κόστος, το βάρος, την ηλικία του ζώου, την παχυσαρκία, την δραστηριότητα κλπ. Η αποκατάσταση µπορεί να διαρκέσει από 8-12 εβδοµάδες ανάλογα µε την τεχνική και την ποιότητα του οργανισµού του σκύλου. Μετά το τέλος της επέµβασης χορηγούνται αντιβιοτικά, αντιφλεγµονώδη και οπιοειδή φάρµακα για τον έλεγχο του µετεγχειρητικού πόνου.
Η δραστηριότητα του σκύλου περιορίζεται σε κλουβί (µε ταυτόχρονη ελαφριά άσκηση) για τις πρώτες 4 εβδοµάδες ενώ στην συνέχεια η βόλτα γίνεται µόνο µε το λουρί µέχρι την πλήρη ανάρρωση.
Ταυτόχρονα ξεκινούν απλές ασκήσεις φυσιοθεραπείας, που τις κάνει ο ιδιοκτήτης στο σπίτι, ή επαγγελµατίας αν το επιθυµεί ο ιδιοκτήτης, και οι οποίες βοηθούν στην διατήρηση της υγείας των αρθρώσεων και του µυϊκού
τόνου των µυών της περιοχής.